Al drie nachten amper geslapen omwille van alweer een stevige allergie-aanval met een irritante kriebelhoest en kortademigheid tot gevolg. Dat begint wat in m’n kleren te kruipen eigenlijk. Vandaag was ik een echte zombie en ik twijfelde dus enorm of ik wel zou gaan lopen vanavond. Gelukkig scheen het zonnetje en was het lekker warm. Meer heb ik eigenlijk niet nodig om goesting te krijgen om te gaan lopen. Vraag was of mijn lijf daar ook mee akkoord zou gaan. Piepende ademhaling en algehele vermoeidheid…geen ideale combinatie voor een tempoloop alleszins. Ik besloot mijn lijf het ritme te laten bepalen en clubmaatje Patrick vond dat een prima idee en ging me een uurtje gezelschap houden.
Raar maar waar…onderweg had ik niks last van m’n kortademigheid. De buitenlucht deed eigenlijk deugd. En wie was er weeral heel de tijd aan het babbelen? Jep, bibi dus. Ocharme Patrick, die kreeg er weer amper een woord tussen…Tempo lag zo rond de 10 km/u gemiddeld en dat ging vlotjes genoeg. In het begin voelden mijn benen echt als pap aan en raakte ik niet goed van start. Maar na een kilometer of 2 ging m’n tempo gestaag de hoogte in. Zoals al gezegd zou mijn lijf het tempo bepalen en dat ging uiteindelijk tot maximum een 10,3 km/u. Na 9,9 km in 59 min (gem. hs 137) stond ik weer thuis, wreed content dat ik toch maar weer had doorgebeten en erdoor was gegaan.
Jep, spijt van een training heb ik eigenlijk nog nooit gehad, zo ook vandaag weer niet :-)
